اولین باری که در آغوشم گرفتی و صدایت را شنیدم،

به یاد نمی آورم؛اما از همان لحظه ای که تو مرا در آغوشت گرفتی،

بزرگترین گزینش فداکارانه را انجام دادی.

تو ترجیح دادی که زندگی پر مشغله ات را متحول کنی تا زندگی من

آغاز شود.

تو پناهگاه من در دل باران هستی.

تو تکیه گاه من هستی.

وقتی میترسیدم،دستم را گرفتی و برای اولین بار که قلبم شکست،

تو التیام بخش آن بودی..

تو زخم های مرا مرهم گذاشتی،اشکهایم را پاک کردی و مرا از

از پادر آمدن حفظ کردی.

تو بی هیچ قید و شرطی،بی توجه به آنچه میکردم،مرا دوست داشتی.

تو مرا از کودکی ناتوان،بصورت فردی بالغ و توانا شکل دادی..

هرچند همیشه در کنارم نیستی،عشق تو مثل هیچ عشق دیگری نیست.

هر روز خدا را بابت اینکه بزرگترین موهبت الهی را نصیبم کرد و تو را

به عنوان مادر من برگزید،شکر میکنم...

به اندازه ستاره های آسمان دوستت دارم...